Ik leerde Lea kennen na en tijdens de heftigste periode van mijn leven. Mijn zoon van 27 overleed aan een hersentumor. Mijn leven stond stil. Ik snapte de wereld niet meer, paste er niet meer in. De wereld ging door, alleen ik niet.
Ik mocht bij haar huilen. Ik werd gezien en gehoord door haar. Ik mocht rouwen op mijn manier. Met mijn grenzen. Zij liet mij inzien dat de keuze niet alleen maar bestond uit links of rechts af gaan maar dat er ook een milde keuze tussen zat. Maar bovenal leerde ik mijn patronen kennen. Ik kwam er achter dat de verbindingen en overtuigingen, geleerd vanuit mijn vroegste jeugd, niet meer werkten. Ik leerde en durfde er liefdevol maar met tranen naar te kijken. Zonder oordeel …daar had ik Lea voor nodig.
Ze heeft mij meegenomen in omarming. In totale gelijkwaardigheid als mens. De stapel is nu weer draaglijk geworden.